وقتی کسی ز جان خودش دست می‌کشد            از هستی و جهان خودش دست می‌کشد

وقتی که آفـتاب دلـش می‌کـند غـروب            از مـاه آسـمان خـودش دست می‌کـشد

یـادش میان خـلق خـدا می‌شود عـزیز            هرکس که از نشان خودش دست می‌کشد

وقتی که صحبت ازغم و داغ حسین شد            زینب ز کودکان خودش دست می‌کشد

کـرده فــدا هــسـتـی خـود در ره امــام

بـاشـد زبـانحـال وی، ایـنـچـنـیـن کـلام

ایـنـان در آسـمـان بـلـنـدت کـبـوتـرنـد            نـام تو می‌بـرند به هـرجا که می‌پـرند

شرمـنـده‌ام که بیـشتـر از این نـداشـتم            این کودکان تـمـامیِ هـستی خـواهرند

در قـلـبـشان عـزای جـوانت گرفـته‌اند            در راه تو فـدایـی و قـربان اصـغـرنـد

شمـشـیرشان مـیان کـمر بـرق می‌زند            شاگرد درس رزم عـلـمـدار لـشکـرند

خون علی میان رگ این دو کودک است
جنگاوری این دو به زهرا قسم تک است